Reflection for today

Today I came across this from Gondavalekar Maharaj Pravachane.

 जिथपर्यंत आपल्याला स्वतःचे खरे दर्शन होऊ शकत नाही, तिथपर्यंत दुसऱ्यांचे अवगुणच आपल्याला दिसतात. आपल्याला दुसऱ्यांचे जे काही अवगुण दिसतात, त्यांचे बीज आपल्यातच आहे, हे माणसाने ठाम ओळखले पाहिजे. तेव्हा, दुसऱ्याचे अवगुण पाहण्याची वृत्ती आपण प्रथम टाकून दिली पाहिजे. दुसऱ्याचे अवगुण पाहणे हा साधा नेहमीचा व्यवहार आहे, तो परमार्थ नव्हे. खरा परमार्थी जो असतो तो सतत आत्मपरीक्षण करीत असतो. त्याला दुसऱ्याचे अवगुण दिसतच नाहीत; त्याला आपल्याच अवगुणांचे इतके दर्शन होते की, त्या मानाने इतर सर्वजण त्याला परमेश्वररूपच भासतात; आणि हाच खरा परमार्थ.

This reminded me of another marathi saying: "दुसऱ्याच्या डोळ्यातले कुसळ दिसते पण स्वतःच्या डोळ्यातले मुसळ दिसत नाही " - meaning we can see even the smallest fault of others, but we are blind to our own large fallacies.  This is so true!  The person who is interested in spirituality has to look deep within and turn inward.  The more we turn inward, do self-examine, we understand our own faults. Then we automatically stop finding faults in others and blaming others.  I guess this is what Tukaram Maharaj says

माझे मज कळों येती अवगुण

काय करू मन अनावर

आता आड उभा राहे नारायणा

दया सिंधुपणा साच करी

वाचा वदे परी करणे कठीण

इंद्रिय आधीन जालो देवा

तुका म्हणे तुझा जैसा तैसा दास

न धरी उदास माय बापा

 Similarly, J. Krishnmurti says "every relationship is a mirror". So what we see in every relationship is simply reflection of ourselves -- whatever good or bad we see in other is simply our own trait.  We understand this as we look deep inside and start examining each relationship (not only human, but also relationship with work, money, nature, animals, etc.)  I think this is what a spiritual journey is all about.  To reflect on your own thoughts, actions, inaction etc. without any attachment to it.